Fagforening for arbejdere i Iran


Oprettelsen af en National Fagforening er en nødvendighed da de Iranske arbejdere mangler en Fagforening til at varetage deres interesser, især under den nuværende krise og det kapitalistiske og reaktionære styres øgede angreb.
Behovet for en National Iransk Fagforening er blevet påtalt mange gange før, og det blev også forsøgt oprettet, for nogle år siden. Men desværre er vi stadig langt fra at være i mål med opgaven.
Der sker desværre en forværring af arbejdernes og de undertryktes situation, og en intensivering af angreb på deres rettigheder.
Erfaringer fra de sidste årtier har vist, at der med den nuværende magtbalance i Iran, så kan uafhængige fagforeninger på lokalt plan let undertrykkes, og ikke opretholde den opnåede aktivitet. Derfor er det meget nødvendigt at arbejderklassen organiseres i en National fagforening, som kæmper for fælles krav, der bygger oven på det, der allerede er opnået.
Potentialet (power) for denne gruppe ligger i solidariteten, men uden et bredt samarbejde landet over, af den Iranske arbejderklasse, omkring deres mest umiddelbare og fælles krav, kan de ikke stå imod det kapitalistiske styres angreb.
Kampen om de mest basale krav for arbejderne, er ikke bare en kamp for arbejderklassen, men den trækker også støtte og solidaritet fra andre undertrykte grupper med sig.
For eksempel er kravet om ytringsfrihed og organisation, en mindsteløn over fattigdomsgrænsen, arbejdsløshedsunderstøttelse, fri sundhed og uddannelse, fjernelse af uligheder baseret på køn, tro eller nationalitet nogle få af de krav som man ikke burde kunne nægte befolkningen.
Konsekvent og forenet kamp omkring disse krav kan ændre balancen til fordel for arbejderklassens og dens allierede. Vi kan i dag starte med at forene de eksisterende lokale enheder i den Nationale Bevægelse og den vil ikke være en modsætning til de nuværende små fagforeninger eller foreninger, men vil tværtimod kunne styrke kampene og give mere modspil til det kapitalistiske regime.
Vi, en gruppe arbejdstageraktivister, understreger endnu engang nødvendigheden af en National Fagforening for arbejderne og beder alle om at offentliggøre og støtte opbygningen af det.
1maj 2018
Støt denne erklæring ved at underskrive med dit navn nedenfor.
https://goo.gl/forms/CunhAxkNTk52PpOv2

Vers une campagne pour l'Organisation nationale des travailleurs en Iran


Ces dernières années, la création d'une organisation nationale des travailleurs en Iran a été demandée à maintes reprises par une tendance parmi les militants ouvriers iraniens; Shahrokh Zamani, un militant assassiné dans les prisons du régime en septembre 2015, l'expliquait déjà dans les notes qu'il envoyait de prison; en 2015 "les réunions de Saghez" qui avaient exprimé ce besoin dans ses déclarations ont été brutalement réprimées par la police. Mais cette tendance n'a pas cessé d'exister depuis lors.
Cette année, à l'occasion du 1er mai, un groupe de militants ouvriers iraniens a lancé cet appel pour insister davantage sur cette nécessité et pour demander à toutes les forces ouvrières une convergence vers la construction d'une organisation nationale des travailleurs.

Vers une campagne pour l'Organisation nationale des travailleurs en Iran

Créer une organisation nationale des travailleurs est une nécessité. Les travailleurs iraniens comprennent de plus en plus cette nécessité sur leur lieu de travail et ont profondément ressenti son absence, surtout pendant la crise actuelle et les attaques redoublées des capitalistes et des forces réactionnaires. Cette nécessité a été soulevée de nombreuses fois auparavant au sein du mouvement ouvrier en Iran et des tentatives ont été faites il y a quelques années pour la réaliser. Malheureusement, nous sommes encore loin d'avoir accompli cette tâche, il n'est donc que juste de soulever à nouveau cette nécessité le 1er mai, la journée internationale de la solidarité ouvrière, et de renforcer résolument nos efforts pour la réaliser.
Toutes les alternatives internes ou externes et toutes les promesses faites pour un changement de régime ou des réformes ont un dénominateur commun : la détérioration inévitable de la situation de tous les travailleurs et l’intensification des attaques contre leurs droits.L'expérience des dernières décennies a montré que, compte tenu de l'équilibre actuel des forces, les organisations de travailleurs indépendants au niveau local, ou les syndicats ou associations isolés sont facilement réprimés et ne peuvent maintenir sérieusement une activité soutenue.
Si la classe ouvrière ne s'organise pas au niveau national et ne se bat pas pour ses revendications communes, non seulement elle ne pourra pas satisfaire ses besoins les plus élémentaires, mais elle perdra ce qu'elle a déjà gagné. Le pouvoir de cette classe repose dans sa solidarité de classe. Sans l'unité des couches les plus larges de la classe ouvrière iranienne autour de leurs revendications les plus immédiates et communes, ce pouvoir ne peut être mobilisé et les attaques du régime capitaliste ne peuvent être repoussées. Les actions et les organisations locales et isolées n'ont, jusqu’ici, pas été couronnées de succès.
Compte tenu de la crise actuelle, la lutte autour des revendications les plus élémentaires et les plus communes des travailleurs rassemblera non seulement de larges sections de la classe, mais attirera derrière elle le soutien et la solidarité d’autres larges couches de travailleur.euse.s opprimé.e.s. A titre d'exemple, les revendications de liberté d'expression et d'organisation, un salaire minimum supérieur au seuil de pauvreté, des allocations chômage universelle, la gratuité des soins et de l'éducation, et l'élimination de toutes les inégalités fondées sur le genre, les croyances ou les nationalités, sont seulement quelques-unes dont presque personne ne peut nier leur caractère national. Des luttes unies et cohérentes autour de telles demandes peuvent changer l'équilibre des forces en faveur de la classe ouvrière et de ses allié.e.s.
Partout où nous sommes, nous pouvons commencer dès aujourd'hui à construire les unités locales de ce mouvement national. Ce mouvement ne sera pas en opposition avec les luttes sectorielles actuelles des syndicats individuels ou des associations pour leurs revendications spécifiques. Au contraire, un tel mouvement ne peut que faciliter ces luttes en changeant l'équilibre des forces contre le régime capitaliste.
Nous, un groupe de militants ouvriers, soulignons une fois de plus la nécessité d'une organisation nationale des travailleurs et demandons à tous ceux qui appartiennent à cette classe de redoubler d'efforts pour faire connaître et promouvoir cette demande dans leur propre domaine d'activité et de prendre des mesures actives pour la construire.
1er mai 2018

Forward to a Campaign for The National Workers Organisation in Iran


Creating a national workers organisation is a necessity. Iranian workers are increasingly appreciating  this necessity in their work place and have deeply felt its absence especially during the current crisis and the increased attacks by  the capitalists and the reactionary forces. This necessity has been raised many times before from inside the workers movement in Iran and attempts were made a few years ago to bring it about. Unfortunately we are still far from achieving this task. It is only appropriate to raise this necessity once again in the 1st of May the international day of workers solidarity and resolutely strengthen our efforts for achieving it.
 Amongst all the internal or external alternatives and all the promises made for regime change or reforms what is common is the inevitable deterioration of the situation of workers and toilers and an intensification of attacks on their rights. The experience of the last decades has shown that given the current balance of forces, independent workers organisations at the local level or the individual and isolated trade unions or associations are easily suppressed and cannot seriously maintain a sustained activity. If the working class does not organise on a national level and fight for its common demands not only will it not be able achieve its most basic needs but will lose what it has already gained. The power of this class is in its class solidarity and without the unity of the broadest layers of the Iranian working class around their most immediate and common demands this power cannot be mobilised and the attacks by the capitalist regime cannot be pushed back. Isolated local actions and organisations have not so far been successful. Given the current crisis the struggle around the most basic and common demands of the workers will not only unite large sections of the class but draw behind it the support and solidarity of large sections of other oppressed and toiling  layers. As an example, the demands for freedom of expression and organisation, a minimum wage above the poverty line, unemployment benefits, free health and education and the removal of all inequalities based on gender, beliefs or nationalities are only few of the demands that hardly anyone can deny their national character.  Consistent and united struggle around such demands can change the balance of forces in favour of the working class and its allies. Wherever we are we can start today building the local units of this national movement. This movement will not be in opposition to the current sectional struggles by individual unions or associations for their own specific demands. On the contrary such a movement can  only help those struggles by changing the balance of forces against the capitalist regime.
We, a group of workers activists, emphasise once again the necessity for a national organisation of the workers and comradely ask all those belonging to this class to redouble their efforts in publicising and promoting this demand in their own area of activity and presence and try and take active measures towards building it.
May 1, 2018

 

پیش به سوی کارزاری برای ایجاد تشکل سراسری کارگران ایران


ایجاد تشکل سراسری کارگران، یک ضرورت است. کارگران ایران هر روز این ضرورت را بیشتر و عمیقتر در محیط کار و زندگی خود درک ‌کرده‌ و جای خالی آنرا بویژه در موقعیت‌های بحرانی و در برابر حملات سرمایه، ارتجاع و ضدانقلاب تجربه کرده‌اند. اين ضرورت بارها در پاسخ به ستم اقتصادی و اجتماعی و حقوقی‌اى که دهه‌هاست به طور سازمانیافته و مستمر بر کارگران و زحمتکشان اعمال می‌شود در جنبش کارگرى ايران مطرح شده است و چندين سال پیش نيز تلاشهای زیادی برای ایجاد سازمان سراسرى کارگران ايران صورت گرفت اما هنوز به این مهم دست نیافته‌ایم. جا دارد که در «روز همبستگی جهانی طبقه کارگر» بر ضرورت ایجاد تشکل سراسری تاکید کنیم و عزم‌مان را برای تحقق آن مصممانه جزم کنیم. در شرايطى که بحران اقتصادى، سياسى و اجتماعى سرتاسر "جمهورى اسلامى" را در کام خود فرو مى‌برد، ضرورت چنين تشکلى بيش از پيش برجسته مى‌شود. کمبود آن را در موج اعتراضات اخير بوضوح مشاهده کرده ايم. اگر چنين تشکلى وجود داشت اين موج به اين سرعت مسدود نمى‌شد.
در بين بديل‌هاى گوناگون داخلى و خارجى و تمام وعده و وعيدها براى تغيير و اصلاح رژيم، آن چه مشترک است همانا وخامت هر چه بيشتر وضعيت کارگران و زحمتکشان ايران و تشديد تعرض به حقوق آنهاست. تجربه چند دهه گذشته نشان داده است که در وضع کنونی و با توازن قوای فعلی، تشکل‌هاى مستقل کارگرى در سطح محلى و يا اتحاديه‌ها و انجمن هاى صنفى مجزا و منفرد سرکوب مى‌شوند و قادر به پيشبرد فعاليت مستمر و جدى نيستند. اگر طبقه کارگر نتواند خود را در قالب جنبشی سراسری حول مطالبات مشترک خود متشکل کند، نه تنها از دست یافتن به بدیهی‌ترین مطالبات خود بازمی‌ماند، بلکه آنچه را دارد نیز روز به روز بیشتر از دست خواهد داد. قدرت اين طبقه در همبستگى طبقاتى آن است و بدون اتحاد وسیعترین طیف‌های کارگران ایران حول مطالبات مبرم و مشترک موجود و مبارزه‌ای سراسری و متحدانه برای دستیابی به آنها، نخواهيم توانست اين قدرت را به حرکت درآوريم و رژيم سرمايه دارى را به عقب برانيم. اقدامات پراکنده و تشکلهای منفرد و محلى تا به امروز پاسخگو نبوده اند. امروزه مطالبات مبرم و مشترک کارگران ایران نه تنها این قابلیت را دارد که گسترده‌ترین طیف‌های طبقه کارگر را متحد سازد بلکه می‌تواند بخشهای بزرگی از ساير لايه‌هاى ستمديده و زحمتکش جامعه را نیز با خود همراه کند. به عنوان نمونه، حق آزادی تشکل و بیان، حداقل دستمزدى بالاى خط فقر، بیمه بيکارى براى همگان، بهداشت و آموزش رايگان، و رفع هرگونه تبعيض جنسى، عقيدتى و ملى از جمله مطالباتی هستند که کمتر کسی منکر سراسری بودن آنهاست و از این رو مبارزه پیگیر و متحدانه حول آنها می‌تواند توازن قوا را به نفع طبقه کارگر و متحدانش تغییر دهد. در هر جا که هستيم مى‌توانيم از همين فردا تلاش براى ايجاد واحدهاى محلى چنين جنبشى سراسرى را آغاز کنيم. اين مبارزه نه تنها در تضاد با مبارزات جارى براى خواست‌هاى بخش‌هاى مشخص طبقه کارگر و يا تشکل‌هاى اتحاديه‌اى و صنفى آن نيست بلکه مى‌تواند آنها را تقويت کند و با تغيير تناسب قوا در جامعه امکانات پيروزى‌شان را فراهم‌تر سازد.
ما جمعی از فعالان کارگری، بار دیگر بر ضرورت ایجاد تشکل سراسری کارگری در برهه حساس کنونی تاکید مى کنیم و از تمامی کسانی که خود را متعلق به طبقه کارگر ایران می‌دانند رفیقانه مى خواهیم که به قدر توانایی خود در گستردن و به پیش بردن هرچه بیشتر این بحث در حوزه های نفوذ و فعالیت خود بکوشند و اقدامات عملى جهت تحقق آن را باجديت بيشترى دنبال کنند.
پیش به سوی  تشکل سراسری کارگران ایران!
جمعی از فعالان کارگری
۱۱ اردیبهشت ٩٧

لیست اعلام پیشتیبانی
(لیست امضاها باز است)

کریم آئینی  - سلمان آبادانی - یوسف آبخون - حمید آذر - یاشار آذری - رضا آزموده - جمشید آهنگر - شجاع ابراهیمی - نادر احسنی - مهری احمدی - م. اخگر - ادمین‌های اطاق کارگری در پلتاک  - داریوش ارجمندی - فریدون ارزانی منصوری -  رحیم استخری - بهزاد اسدی - مریم اسکوئی - مانوئل اسماعیلی(فعال جنبش سندیکایی) - علی اشرف - محمد اشرفی - هومن اشرفی - صادق افروز - امیر افشار(لندن) - محسن افضلی - عالیه اقدام‌دوست - روزبه امامی - مریم امانی - آرش امجدی - پریسا امجدی - نوروز امید -فرهاد امیدی - عارف امیدی - مسعود امینیان - تونی اولسن(Tonny Olsen) از دانمارک - دیار باران -  ماریا بارانی - کاتیا برانت(Katja Brandt) از دانمارک - ارژنگ بامشاد - فریده برازنده - تهمینه بقائی - علی بلوچ -  احمد بیجاد(کامیاران) - بریان پترسن(Brian Pedersen) - خلیل پرن - علی پیچگاه - سیمون پیرانی(Simon Pirani) - بهروز پیله‌ور - ماجد تاتا -  محمد تجلی‌جو لنگرودی - سعید تقوی - شهاب تقی‌پور - تراب ثالث - مسلم حسنی - رامیار حسینی - امید حق‌وردی - فریده جعفری - جمع قدم اول(تدارک حزب انقلابی طبقه کارگر)  -  پرویز جواهری -   امیر جواهری لنگرودی - ثریا چیت‌ساز - رضا چیت‌ساز -  رخشنده حسین‌پور رودسری - مینا خانی - نریمان خاوری - محمد خسروی - احمد خلیلی - غلامرضا خواجوی - فرامرز دادور - رضا دانش - ساسان دانش - بهرام دبیری -  جمشید دماوندی - آرش دوست ‌حسین - عزت دولت‌آبادی - رزا دیار - کیم دیربرگ(Kim dyrberg) -  هوشنگ دیناروند -  ابراهیم دینخواه - منوچهر رادین - رادیو پیام کانادا - رضا رئیس‌دانا - محمد رحیمی -  بهروز رضوانی -  رفعت رنجبران لنگرودی -  نجف روحی - پدیدار رها -  سهند ریاحی - سیما ریاحی لنگرودی - نقی ریاحی لنگرودی - احمد زاهدی لنگرودی - سازمان انترناسیونالیست انقلابی آلمان(RIO) - بابک سالاری - رضا سپیدرودی -  فرهاد سرده‌استیه - حسین سعدی -  آروین سعیدپور - فریدا سهرابیان - ژاله سهند -  لیلا سیف‌اللهی - محمدرضا شالگونی - مهری شاهمرادی - کریم شاهی - مهستی شبستری - مهدی شرفی-  الهه شکرایی - مریم شکری - احمد شکوهی -  شهاب شکوهی(فعال سیاسی و زندانی سیاسی سابق) - آزاد شمس‌آوری - توماج شمس - صمد شمس - ابوالقاسم شمسی - افشین شمسی-  نینا شمسی - رویا شمسی - سوسن شهبازی - عسکر شیرین‌بلاغی - سعید صادقی -  مجید صادقی -- سودابه صالحی - مجید صالحی - مرتضی صبوری - عصمت طالعی - طبقه علیه طبقه؛ نشریه بخش آلمان فراکسیون تروتسکیست بین‌الملل چهارم(FT-CI) - پریسا عبیدی - علی عبیدی -حسن عربزاده بحری - علی عزیزی - محمود عسکری -  نازلی عطرفه‌نژاد - ابوالحسن عظیمی -  حمزه عظیمی-  مریم عظیمی -  عظیم علی‌نژاد - اشکان غلامی - علی غلامی - رحیم فتحی‌باران - حسین فردوسی - امید فرهادی - مریم فلاح - مسعود فوتو - برزو فولادوند - ئاسو فولادی - علی فیاض -  سروش قازاریان -  سارا قاضی -  نصرالله قاضی - حمیدرضا قاضی‌زاهدی - سولماز قبادی - سیامک قبادی -  دکتر جواد قدسی - فرخ قهرمانی - شاهین کاظمی - مهدی کریمی‌ها - فریده کمالی -  کمیته حمایت از آرمانهای شاهرخ زمانی - ئامانج کورد -  شلوت کیتسگارد(Charlotte Klitsgaard) از دانمارک -  گرایش سوسیالیزم انقلابی - شهلا لاری - سهیلا لیندهورست -هنس مارتین اندرسن(Hans Martin Andresen) - روبن مارکاریان -  ناهید مای - خبات مازیار -  مهرداد متین‌وزیری - مریم محسنی - نگار محسنی - پتی محمدبلوچ -  علی  محمدیان - هاشم محمدی‌نژاد - سیرانوش مرادیان - حسن مرتضوی - میلاد مسافر - رضا مستوفی - یاشار مستوفی - احمد مشعوف -  حسن معارفی‌پور - محسن مقصودی - علی مطلق -  نوید مومنی -کارستن مونخل لارسن(Carsten Munkholm Larsen) - سیامک مهرزاده - هادی میتروی - سیاوش میرزایی - نیکی میرزایی - یاسمین میظر -  جلال نادری - نرگس نسیمی - علی نصیری -  اردشیر نظری - بهروز نظری - حامد نظری - مجتبی نظری -  عیدی نعمتی -  احمد نوین - مارتین ب. هنسن (Martin B. Hansen)از دانمارک-آرنه نیلسن هنسن(Arne Nielsen Hansen) - مازیار واحدی - رامتین والدین‌اصل-  احمد والی - البرز ولی‌زاده - مارکوس هسه(Marcus Hesse) از آلمان - پیر وینتر(Pierre Winter) - ندا هوشمند - الهام هومین‌فر - حسام یاری - منوچهر یاری -